Eschat Üzerine Bir Sohbet

Son zamanlarda, hayatın sonlarına, bitişlere ve tamamlanma noktalarına dair düşündüğümde aklıma bir kavram geliyor: irc eschat. Bu kelime genellikle bir şeyin nihai noktası, son aşaması olarak tanımlanabilir. Ama çoğu zaman, bu tür kavramlar bir şeyin bitişini düşündürse de, aslında başka bir başlangıcın habercisi olabilir.

Düşünsenize, hayatın herhangi bir anı, bir süreç ya da bir yolculuk tamamlandığında, bir tür eschat noktası oluşturur. Yani, bir şeyin sonlandığı, tamamlandığı yer. Bu bazen bir hedefe ulaşmak, bazen de bir dönemin sonu olabilir. Ama ilginç olan, her bitişin yeni bir başlangıç yaratmasıdır. Mesela, bir işin ya da bir ilişkinin sonlanması, aslında bir dönemin bitişi olabilir, ama bu bitişin ardından her şey yenilenebilir.

Birçok insan, bir şeyin sonlanmasından sonra bir boşluk hissi duyabilir. Ama aslında bu sonlanma, bir bakıma yeni fırsatların kapısını aralar. Çünkü, her bitiş bir tür evrimsel geçiştir. Eschat dediğimizde, bunun sadece bir “son” değil, aynı zamanda bir “yeniden doğuş” olduğunu unutmamak gerekir. Hayat zaten sürekli bir geçişler zincirinden ibarettir; bir şeyin bitmesi, bir başka şeyin başlamasını sağlar.

Bazen, insanların bu “eschat” anlarına yükledikleri anlamlar değişir. Kimisi bir hedefe ulaşmanın verdiği tatminle huzur bulur, kimisi ise bir dönemin sona ermesinin ardından biraz daha karamsar hissedebilir.Hayatımızda karşılaştığımız her bitişi sadece bir sona değil, aynı zamanda bir yeni olasılığın doğuşuna da işaret olarak görmeliyiz.

Bunun yanında, çoğu zaman bu tür kavramlar dramatik ya da karamsar bir anlam taşıyor gibi algılanabilir. Ama belki de bu “eschat” düşüncesi, insanları daha fazla motive etmek için bir fırsat sunar. Sonuçta, her şeyin bir sonu olduğunda, belki de bu son, bir anlamda yeni başlangıçlar yaratır. Her bitiş, bir başka şeyin temellerini atar.