Kamp Anında Zurna Sohbetler

Gençlik kampı, tam anlamıyla kalabalıktı. Çadırlar, ateşler, yeni tanıştığım insanlar… Herkes biraz gergindi ama bir o kadar da heyecanlıydı. Gece yaklaşıyordu ve ben de grubun geri kalanı gibi, çevremdeki insanlarla kaynaşmaya çalışıyordum. Tam o sırada, bir grup genç yanımıza geldi.

— “Selam, tanışalım mı?” dedi, aralarındaki en gür sesli olanı.
— “Tabii, ben Berke,” dedim, gülümseyerek. “Herkes birbirini tanıyor galiba.”
— “Evet, biz de tam sizin gruptan birini arıyorduk. Bizimkiler bir zurna gibi bağırıyor da… biraz sakinleşin diye buraya geldik,” dedi. Mert’in lafı o kadar doğal ve içten geldi ki, gülmeden edemedim.

Biraz daha oturduktan sonra, yanımızda birileri daha belirdi. İki kız arkadaş, kamp ateşine biraz daha yaklaşmıştı.Gözlüklerini takarken yanındakine “Bunlar da zurna gibi bağırmaktan bir hal oldular!” diye şikayet ediyordu.

— “Vallahi Esra, bu kadar fazla gülmek de insanı delirtebilir,” dedi, yanındaki Sedef. “Ama haklısın, bazen zurnadan daha yüksek sesle konuşuyorlar.”

Herkes bir anda gülmeye başladı. Mert, bir yandan gitarını çalmaya devam ederken bir yandan da “Bu kadar eğlenceli bir kamp daha görmedim, her yerden sesler çıkıyor” dedi.
— “Evet, burada biraz durulmaz!” dedim. “Gerçekten, insan nereye baksa bir ‘zurna’ gibi ses duyuyor.”

O an herkes bir şekilde birbirine uyum sağlamaya başlamıştı. Zurna lafı, bir şekilde bu grubu birbirine daha da yakınlaştırmış gibiydi. Sohbet derinleşti, ama bir yandan da tatlı bir gerginlik vardı. Kimse tam olarak ne konuşacağını bilemiyordu. Ama yine de sesler, gülüşler, garip benzetmeler birbirine karışıyordu.

— “Benim de bir lafım var, ama bu kadar zurna gibi konuşan bir grupta kimse duymaz,” dedi Mert, esprili bir şekilde. “Bazen susmak da gerekiyor.”

Esra, kafasını sallayarak bir yudum içki aldı ve “Susmak mı? Biz burada sessiz olmayı düşünmedik bile. Zurna gibiyiz ya, sesimiz bir şekilde çıkar,” dedi.

Gün geçtikçe kamp daha da eğlenceli hale geldi. İnsanlar birbirini tanımaya başladıkça, soğuk havaya rağmen atmosfer bir anda sıcakkanlı bir hale dönüştü. Bir arada olmanın verdiği rahatlıkla herkes, farklı şehirlerden gelmiş olsalar da, aynı kelimelerle kaynaşıyorlardı.

Esra’nın bir lafı hâlâ kulağımda çınlıyordu: “Bizi anca zurna gibi susturabilirsiniz.” Ama o an fark ettim ki, zurnanın sesi de aslında sesini susturmak için değil, daha çok bir araya getirmek için çalar..