Sohbetetsene

Bazı anlar vardır, sessizlik çok şey anlatır ama yine de bir kelimeye ihtiyaç duyarsın. İşte o anlarda dudaklarımdan tek bir kelime dökülür: sohbetetsene. Ne kadar basit görünse de bu kelime, içinde bir çağrı, bir özlem, hatta bir dostluk isteği taşır.

Günümüz dünyasında herkes bir yerlere yetişme telaşında. Gözler telefon ekranlarında, kulaklar kulaklıklarda, kalpler ise uzaklarda… Oysa insanın en çok ihtiyaç duyduğu şeylerden biri, samimi bir sohbet değil midir? Bazen bir fincan kahveyle, bazen parkta bir bankta otururken başlar o sihirli an. Karşındaki insana dönüp “sohbetetsene” dediğinde, aslında “biraz dur, beni anla” demiş olursun.Ankara Chat aramalarında zirveye yükselmek hedefindeyiz..

Benim için bu kelime bir dostluğun kapısını aralar. Ne plan ister, ne hazırlık… Sadece içten gelen bir samimiyet yeter. “Sohbetetsene” dediğimde, karşımda bir tebessüm oluşuyorsa, bilirim ki o an artık yalnız değilimdir.

Bir gün, yağmurlu bir öğleden sonra okulun bahçesinde oturuyordum. Herkes koşuştururken ben gökyüzüne bakıp düşüncelere dalmıştım. Yanıma bir arkadaşım geldi, sessizce oturdu. Bir süre hiçbir şey söylemedik. Sonra ona dönüp fısıldadım: “Sohbetetsene.” O anda başlayan konuşma, sadece kelimelerden ibaret değildi; kalpten kalbe uzanan bir bağdı.

İşte o gün anladım, sohbetetsene demek bir iletişimden çok daha fazlasıydı. İnsan olmanın, paylaşmanın, anlamanın özüdür. Çünkü bazen bir kelime, dünyayı susturup iki insanı konuşturabilir.